Gillian Flynn ligt naast me. Ze is een jaar of 35 en ze lacht voorzichtig. Haar blik is open en volgt me overal, ook als ik wat naar links of rechts schuif. Haar lange, bruine haar zit aan één kant losjes achter het oor en haar lippen zijn roder gemaakt dan ze van nature zijn. Gillian heeft me misleid.
Gone girl
De foto van schrijfster Gillian staat achter op het boek ‘Gone girl’. Als ik de achterflap lees, is het een best-seller met lovende kritieken van Matthijs van Nieuwkerk, Herman Koch, De Volkskrant en NRC Handelsblad.
Op bladzijde 357 heb ik een hoekje gevouwen. Er resten nog ruim honderd pagina’s. Het boek is onwaarschijnlijk spannend. Het is een psychologische thriller waarin de hoofdverdachte van een moord voortdurend wijzigt. Gillian heeft me in haar macht. Ze eist dat ik verder lees. Stoppen is geen optie.
Geweld met Gillian
Toen ik het boek een paar dagen geleden van een leestafel pakte, had ik geen ruw verhaal verwacht met bedrog, bloed, sex en snel wisselende plots. De foto van Gillian was daarvoor veel te braaf. Op de voorkant stond een mistige plaat van een stoere man. De sfeer ademde een vriendelijke moord met een paar snuggere lokale politiedienders die alles zouden oplossen. Maar Gillian had heel iets anders in haar hoofd. Het lijkt zo’n vriendelijk buurmeisje, maar ze zit blijkbaar vol met brute verzinsels. Ze verwart me.
U2 & Hillbilly
De ontwerpers van de boekomslag hebben daar vast over nagedacht, al snap ik niets van hun beweegredenen. Je wilt immers dat de inhoud en de vorm enigszins op elkaar aansluiten. De lezer moet aan de buitenkant kunnen zien wat er mogelijk zit verstopt aan de binnenkant. De hoesfoto van een CD van U2 is immers ook anders dan die van The Hillbilly Boogiemen. Ik heb vaak albums gekocht van artiesten die ik niet kende, alleen maar op basis van de CD-cover.
Foto’s en verhalen moeten elkaar versterken. Natuurlijk mag er wel een kleine verrassing zijn voor de lezer, maar totale verwarring is niet verstandig.
Stel je verhuurt een vakantiehuis in Spanje, dan zorg je voor prachtige foto’s van je paleis op booking.com en een zonnige beschrijving van alle luxe die de huurder kan verwachten. Dat geldt ook als je lezers aan het denken wilt zetten over poëzie, of diepe filosofische gedachten. Je zorgt dat je plaatje past bij je tekst. Het is fijn als er iets schuurt, iets tegenstrijdig lijkt (bijvoorbeeld dreigende luchten waar je een strakblauwe hemel verwacht), maar de lezer moet een verband kunnen leggen tussen tekst en foto.
Ik ga weer verder in ‘Gone girl’. Misschien ga ik nog snappen waarom die breedgeschouderde man de voorflap siert. Zou hij uiteindelijk toch de moordenaar zijn….?
