183-2016

Tijdens vakanties vergeet ik vrijwel alles. Mijn hoofd zit dan vol met met totale leegte. Halverwege de dag merk ik dat m’n haar niet is gekamd; de namen van pittoreske plaatsjes die we bezoeken weet ik me een uur later niet te herinneren en ik ben zelfs m’n pincode wel eens kwijt geweest.
 

 

Overweldigende leegte

Andere vakantiegangers zijn jaloers op de complete ontspanning die me blijkbaar overvalt. Ik vind het zelf knap lastig. Op vragen als: “Hoe lang ben je nu al onderweg?”, of “Wanneer vertrekken jullie hier?”, weet ik domweg geen antwoord. De namen van mijn vrouw en kinderen schieten me gelukkig tijdig te binnen, maar verder is de leegte overweldigend.

Mijn vakantiefoto’s stralen dat gevoel ook uit. Er staat eigenlijk niks op, behalve die leegte. Je zou bijna gaan denken dat ik nooit in drukke toeristenplaatsen ben geweest, of mopperend in een warme file heb gestaan. Alles straalt weldadige rust uit. Het is voer voor psychologen…
 

Dertig graden

Dit verhaal schrijf ik met zicht op een horizon vol Pyreneeën. Mijn tijdelijke bureau is een houten tafel in de schaduw van een eeuwenoude olijfboom. Iets verderop is het ruim dertig graden. Logisch dus dat er al twee lege bierblikjes aan mijn voeten liggen.

De woorden komen moeizaam. Ik heb al een paar creativiteitsoefeningen gedaan om de geest weer wat te scherpen. Het is overdreven om te speculeren over een writers block, maar het komt er in de buurt.
 

 

Losse gedachten

Ik weet inmiddels welke stappen ik moet zetten om toch aan de wekelijkse opdracht van dit blog te voldoen. Het begint met de genoemde creativiteitsoefeningen (daarover een volgende keer meer). Als ik een thema te pakken heb, dan begin ik gewoon letters te typen. Meestal zit er geen kop of staart aan. Het zijn losse gedachten die later dit verhaal gaan vormen.

Vervolgens redigeer ik m’n eigen woorden en zinnen. Schrijven en schrappen… Er blijft vaak maar twintig procent van mijn ruwe aantekeningen over. Daarna verschuif ik alinea’s tot het op een kort betoog begint te lijken. Het meeste werk zit uiteindelijk in de eerste en de laatste zin. De eerste regel moet voldoende uitnodigend zijn om jou aan het lezen te krijgen. En in de afsluiting verstop ik graag een korte samenvatting van het verhaal met een onverwachte wending.

En zo wordt de leegte in mijn hoofd bij jou een vol scherm.