Op vandaag heb ik ruim twee jaar gewacht. Het was een feestdag. Vrouwe Justitia heeft eindelijk uitspraak gedaan in de zaak van ‘onze’ factuurfraude. Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Het happy end lees je verderop.

Geloof het of niet, ik heb in de aanloop naar vandaag:

• uren op een politiebureau gezeten (aangifte doen…),
• tientallen telefoontjes met onwillige bankmedewerkers gevoerd (hoe hebben jullie de fraude zo snel ontdekt?),
• slachtofferloketten grijze haren bezorgd (wanneer komt er eindelijk een rechtszaak?),
• en een handvol bezoekjes gebracht aan een bedrijf in Barneveld (hoe lossen we het probleem op?).

Het waren niet de twee leukste werkweken uit mijn carrière, maar al dat gedoe heeft gelukkig wel resultaat opgeleverd.

Hoe het begon

Laat ik beginnen met de kortst mogelijke samenvatting van het hele verhaal (alle blogs over dit onderwerp vind je hier).

Eind 2016 onderschepte een boef een forse factuur die aan mij was gericht (van dat bedrijf uit Barneveld). Hij veranderde op professionele wijze het bankrekeningnummer, plakte de envelop dicht en deed het ding weer op de post.

Toen de brief bij mij op de deurmat viel, heb ik keurig het gevraagde bedrag overgemaakt (het was nog in de tijd dat bankrekening en begunstigde niet aan elkaar waren gekoppeld). Je begrijpt waarschijnlijk dat het geld niet aankwam bij degene voor wie het was bedoeld.

De rol van de bank

Precies één werkdag later belde onze bank -geheel zelfstandig- met het verhaal dat het overgemaakte bedrag ‘was verdwenen’. Iemand had het geld meteen van de rekening gehaald. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe die bank uit (honderd)duizenden transacties precies mijn overboeking wist te filteren. Dat heb ik op tientallen manieren proberen te achterhalen, maar niemand wil die vraag beantwoorden.
N i e m a n d!

Tussenshot:
ABN-AMRO legt in een bedrijfsblog (december 2016) uit dat naam/nummer-controle niet bestaat en eigenlijk onmogelijk is. Blijkbaar is er veel veranderd in de afgelopen twee jaar.

De recherche had de dief redelijk snel te pakken. Een trotse agent belde begin 2017 dat de boef een volledige bekentenis had afgelegd. Het was alleen nog wachten op een politierechter die de zaak kon afhandelen. Dat mocht vervolgens even duren. Vrouwe Justitia liet zich pas na anderhalf jaar verleiden. Ze speelde tussendoor zelfs een keer ‘hard to get‘.

Vrouwe Justitia

Vandaag zaten we -keurig opgepoetst- in een rechtszaal in Utrecht. Stel je een groot, grijs klaslokaal voor met een stuk of vijftig uitgelijnde wachtkamerstoelen, met aan een kopse kant het podium voor de Rechter, de Griffier en de Officier van Justitie. Reuze knus allemaal.

De zitting heeft bijna een uur geduurd. De Rechter nam alle tijd om de antwoorden van de verdachte te laten vertalen. Het boefje zag er uit als een vriendelijke, jonge vent. Hij was een beetje klein en had zachte ogen en een aardige stem. Toch heb zelden zoveel onsamenhangende leugens in korte tijd gehoord. Schijn bedriegt, lieve lezer.

Tussenshot: het is opmerkelijk hoeveel je te weten komt over een verdachte tijdens zo’n zitting. Ik ken inmiddels z’n volledige naam, z’n geboortedatum, z’n land van herkomst, z’n huidige woonadres en (een deel van) z’n strafregister. Anders gezegd: als de uitspraak me niet had bevallen, dan zou ik probleemloos verhaal kunnen gaan halen. Gek toch?!

De uitspraak

De eis van de Officier van Justitie was nogal uitgebreid en de Rechter nam ‘m volledig over. Ik had aan het eind nog gehoopt op de magische woorden: “Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen”, maar die bleven achterwege.

Oh ja, het gestolen geld wordt door de Nederlandse Staat over ongeveer 1,5 tot 6 jaar (?!) weer op mijn rekening gestort. De dief is een kale kip die het niet kan betalen en daarom doet de overheid dat in zijn plaats. Ik zie het maar als een vrij behoorlijke belastingteruggaaf….