Heb jij dat ook wel eens? Zo’n dag die verkeerd begint en niet meer goed lijkt te komen? Geen erge dingen hoor, maar een kleine ergernis die langzaam-maar-zeker enorm begint te groeien. Vooral de maandag lijkt daarvoor een goed moment.

Het begon met een uitermate vriendelijk mailtje van een opdrachtgever. Toen ik naar beneden scrolde, zag ik ook een bericht staan dat ik zelf had geschreven, maar dat absoluut nooit in de deze mailwisseling terecht had mogen komen. ‘Gênant, heel gênant’, dat was m’n eerste gevoel. Het was niet mijn schuld, maar ik begon me doodongelukkig te voelen.

Dikke muur

Het was de bedoeling dat ik vandaag tien teksten zou schrijven. Er zat een nieuwsbrief tussen, een paar leuke artikeltjes over fotografie en nog wat herschrijfwerk voor een jubilerende vereniging waar ik lid van ben. Op zich aardige klusjes die makkelijk in een dag passen, maar dan zonder writer’s block, of een dikke muur waar je steeds op stuk loopt. Ik zal het kort houden: rond het middaguur had ik nog niet één artikel naar tevredenheid afgerond.

’s Middags stond een bezoekje aan een ernstig zieke collega gepland. Je begrijpt dat ik daar als een berg tegenop begon te zien. Ik had me voorgenomen om wat positieve energie mee te nemen en dat achter te laten, maar ik was stikchagerijnig. Even heb ik zelfs overwogen om af te bellen. Beter voor ons beiden. Zoiets.

Simson

En weet je wat: het werd een geweldig uurtje. Mijn collega heeft onwaarschijnlijk slechte berichten gekregen van de artsen, maar ze is strijdbaar als Simson. Ze maakte grapjes, vertelde sterke verhalen en zette zaken in een groter perspectief. Zij gaf mij wat ik voor haar mee had willen brengen. En het writer’s block was voorbij….