01-01-2014: Precies een jaar geleden vroeg ik me af of het belachelijk is om iedere dag een foto online te zetten en er een verhaaltje bij te schrijven. Het is een boel werk en wie vindt het eigenlijk interessant? Nu, 365 dagen later, ben ik blij dat ik heb doorgezet. Steeds meer mensen bezoeken dagelijks de site (dat streelt de eer), maar het levert ook een mooi persoonlijk tijdsbeeld op. Vandaag heb ik de moeite genomen om snel door 2013 te scrollen. Het is een bijzonder jaar geweest….
Een paar thema’s komen telkens terug, terwijl dat vooraf geen bewuste keuze is geweest. Rosa Helena drong zich een aantal keer aan me op. Ze was m’n redding en geluk op dagen dat er geen tijd was om een ‘echte’ dagfoto te maken. Ik kon dan in de achtertuin nog snel een portretje van haar schieten. Dat gold ook voor die ene appel aan ons boompje.
Verder valt op hoe waanzinnig vaak ik in 2013 op vakantie ben geweest. Het is op het gênante af. Ik telde: Sicilië, Berlijn, Castricum, Frankrijk, Volterra en Parijs. Ik bewaar prachtige herinneringen aan alle landen en plaatsen, maar Volterra en Berlijn spanden echt de kroon. Italie was mooi omdat de kinderen weer eens mee gingen. Berlijn vanwege het belaste, maar toch moderne en open karakter van de stad.
Bloeiende bloemen en een handvol vakanties: het lijkt allemaal rozengeur en maneschijn. Dat beeld is niet helemaal juist. Ik heb ook best hard gewerkt. Vooral in de laatste maanden van het jaar kwamen er veel nieuwe opdrachtgevers op mijn pad. Ik heb honderden foto’s gemaakt , variërend van medewerkers bij Natuur & Milieu, via mengmachines voor medicijnen tot optredens van Stef Bos.
Mijn ‘voice’ bleek nog niet ‘over’, want plotseling zat ik weer in verschillende studio’s teksten in te lezen.
En begin 2013 mocht ik de jonge kunstenares Lora Harreveld portretteren.
Als je voor het eerst deze ‘Babbels’ leest, zul je denken dat het een probleemloos jaar was. Ik mag zeker niet klagen, maar minder leuk was mijn vertrek bij het prachtige bedrijf waar ik ruim dertig jaar heb gewerkt. De Fusie kreeg me te pakken. Ik was wel toe aan iets anders dus heel groot was de ramp nou ook weer niet, maar al die leuke collega’s ga ik hartgrondig missen. Kijk ze nou eens lief naar me zwaaien op de afscheidsreceptie…
En nu is een nieuw jaar begonnen met een blanco agenda. De blik moet vooruit. Ik blijf wel m’n dagfoto’s maken. Ze zijn m’n therapeut en m’n geheugen. Bovendien heb ik er vooralsnog tijd zat voor.
Laat ik deze Top 10 afsluiten met een metafoor: zie de kronkelende weg met al die pieken en dalen, maar ontdek ook de zon aan de einder. Ik vind het een prachtig uitzicht!
Leuk dat je dit leest! Ik wens je voor 2014: ‘Mooi licht’!
