Het is bijna Pasen. Je bent vast in de stemming voor een religieus getint verhaal (en als dat niet zo is, dan stop je gewoon met lezen). Dit wordt een kort verslag van een trip langs kloosterordes, waarbij vrijwel al mijn vooroordelen over nonnen en monniken zijn gesneuveld. Noem het een persoonlijke beeldenstorm.
Glossy over kloosterleven
Binnenkort verschijnt er een glossy over het kloosterleven in Nederland. De Hemel zij geprezen, want ik mag een groot aantal foto’s voor het magazine maken. Daarom trok ik de afgelopen maand langs abdijen in Egmond-Binnen, Huissen, Lemiers, Wittem en Sint Agatha. De komende week volgen er zelfs nog meer….
In al die kloosters leven nonnen en monniken. Steeds minder, dat wel. Het zijn stuk-voor-stuk schatten van mensen. Ze zijn gastvrij, vriendelijk, weldenkend, behulpzaam en geïnteresseerd. Kom daar nog maar eens om…
‘t Is altijd lente…
De eerste ontmoeting met een vrouwelijke kloosterling verliep wat vreemd. Ze kwam naar me toe, noemde haar naam en zei dat ze een afspraak met me had. Ik had een sober geklede gast in een donker habijt verwacht. Deze vrouw droeg echter alle kleuren van de regenboog. Haar bril was knalrood, de blouse had meer tinten dan de lente en ze maakte onwaarschijnlijk leuke grapjes. Huppa, m’n eerste beeld van de gemiddelde non lag in scherven.
Een paar dagen later mocht ik op bezoek bij een viertal gepensioneerde zusters (als die term tenminste bestaat voor deze dienaressen van God). Het was rond de Tweede Kamerverkiezingen. Ik raakte in gesprek met een dame van 92. Ze gaf me een haarscherpe analyse van de stand van het land.
Toen ik twijfelend vroeg op welke partij ze zou gaan stemmen, zei ze: “Ik heb zitten twijfelen tussen, de SP, de Christen Unie en de Partij van de Arbeid. Het is zo sneu voor Lodewijk Asscher dat hij van links en rechts om zijn oren krijgt. Het is een vriendelijke en beschaafde man; niet zo’n schreeuwer. Ik gun hem wel een extra zeteltje.” En daar ging alweer beeld.
Groene mannetjes
En afgelopen week kwam ik broeder Edgard tegen. Hij werkt als boekbinder in een klooster en wandelt rond in spijkerstof. Uiteraard mocht ik wel even ik zijn atelier kijken (ze zijn echt ontzettend gastvrij die kloosterlingen). Ik kwam in een professioneel ingerichte ruimte met als decoratie miniatuur vrachtauto’s en graafmachines.
Op een groot bureaublad lag het allereerste boek dat ooit is verschenen over Science Fiction (nee lolbroek, dat geintje ken ik al: ik bedoel niet de Bijbel, maar een heus boek over ruimteschepen en groene mannetjes).
Broeder Edgard was bezig om een mooie opbergdoos om dat boek heen te maken. Stel je voor: een goedlachse zeventigjarige die met een airbrush spuit buitenaardse aliens ontwerpt. En dat dus in een klooster. Geloof me: in mijn hoofd woedde een heuse beeldenstorm.
Beeldenstorm of Openbaring
Los van al die aardige mensen is het een genot om in kloosters rond te dwalen. Ze zijn er in allerlei gezindten en uitvoeringen. Ik werd blij onthaalt in stiltecentra en keek mijn ogen uit bij een moderne abdij die onder architectuur is gebouwd.
Je zult nog heel even geduld moeten hebben, want de kloosterglossy verschijnt pas over een maand. Maar als je tegen die tijd ergens een exemplaar op de kop kunt tikken, doe het dan. De beelden zijn echte Openbaringen…