Concertfotografie is een geweldige tak van sport. Ik doe het graag en het maakt me niet uit of het om een klassieke uitvoering, of een stevig popoptreden gaat. Bel me en ik kom…
Vandaag zat ik een interview uit te werken met een andere concertfotograaf. Het was een feest der herkenning. De obstakels die hij aan de rand van een podium tegenkomt, blijken ook de mijne te zijn. Voor het eerst voelde ik me geen klungel meer.
Dat klinkt misschien vreemd, maar als je in het schemerlicht je lens op een artiest richt, dan mislukt meer dan de helft van de plaatjes. Ik dacht dat zoiets alleen mij overkwam. Maar niet dus…
De omstandigheden in een muziekzaal zijn eigenlijk altijd belabberd slecht. Ik noem een paar zaken die spelen:
- Het licht is te zwak of te fel.
- Vooral de rode en de blauwe spots zorgen voor dichtgelopen haren.
- De ISO-waarde van de camera moet flink omhoog en daar krijgen alle artiesten kleine pixelpukkeltjes van.
- De meeste lampen hangen vaak achter de artiest. Je fotografeert vrijwel altijd tegen het licht in.
- Je mag meestal alleen het eerste kwartiertje voor het podium staan, als de deo-spray van de artiest nog werkt. Zwoegende en zwetende zangers mis je per definitie.
Kortom: concertfotografie is topsport. Je hoeft overigens geen medelijden te hebben, want dat geldt ook voor sportfotografie, of fashionshoots. Bij een concert speelt er in ieder geval nog een leuk muziekje op de achtergrond…
Mijn eerste echte concertfoto stamt uit 2008. Ik mocht plaatjes schieten bij een uitzending van het fameuze radioprogramma Volgspot. Het is een tijdje van de zender geweest, maar nu is het gelukkig terug. Ik viel toentertijd met m’n neus in de boter, want Janne Schra ging optreden met haar toenmalige band ‘Room Eleven’.
Janne had ‘de looks’ en daar wilde ik graag een paar mooie opnamen van maken. Ik herinner me nog de teleurstelling toen ik ‘s nachts de resultaten op de computer zag. Op het kleine schermpje van de camera had het er allemaal retestrak uitgezien, maar het grote scherm was onverbiddelijk. Ik had de schoonheid van Janne verpest. Gelukkig zaten er nog wel een paar bruikbare plaatjes tussen.
In de jaren daarna werden de camera’s lichtgevoeliger en de verlichting -vooral bij grote evenementen- steeds beter. Met een beetje mazzel lukt tegenwoordig tachtig procent van de foto’s die ik schiet, maar het blijft hard werken hoor…
NB.: Op de grote foto staat Alain Clark tijdens North Sea Jazz.
