Harm gaat weg. Dat moet van de Fusie. Niemand begrijpt het. Harm is het gen van onze organisatie, de verloskundige bij iedere strategiebevalling, het geweten van de zaak, de vis in de omroepvijver. Harm is ook goed. Hij tovert met tekst, is loyaal, betrokken, een harde werker en een fantastische collega. De directeur had nog diverse pogingen gedaan om Harm te behouden. Dat vertelde hij vanmiddag in z’n dankwoord. Maar zelfs dat mocht niet baten: de Fusie hield voet bij stuk…

Afscheidsspeech

Het werd desondanks een waardig feest. Harm bewees hoe je de eer hoog houdt. De toespraken waren treffend, snedig en er klonk vooral mateloos veel respect in door. Respect voor de man die zich jarenlang tot het uiterste heeft gegeven voor de club. Want Harm is een extreme perfectionist. Hij hield niet op bij half werk. Iedere letter diende gewogen, ieder woord moest een zenuw worden die de zin bloot ging leggen. Zo was de man in z’n werk en zo had ‘ie ook z’n afscheidsspeech aangepakt. Wekenlang heeft Harm tekens getoetst. Hij maakte ‘s nachts de aantekeningen die de komende ochtend zouden leiden tot een nieuwe alinea. Niets werd aan het toeval overgelaten.

Strijkplank en borrels

Harm kent zichzelf als spanning speelt. Dan heeft ‘ie houvast nodig. Letterlijk.
Speeches doet Harm niet in de vrije ruimte. Hij wil iets om achter te staan. Een spreekgestoelte om de aantekeningen op te leggen. Dat werd vandaag een strijkplank met op rechts de bout! De metafoor voor een leven zonder vaste baan. Links stonden twee jonge borrels in gelid. Harm had ze maar één keer nodig, helemaal aan het eind, in de laatste drie zinnen. Het was ontroerend mooi.

Harm is een bondgenoot. Een collega waar je altijd op kon terugvallen. Een man met een grol, een grap en een gouden hart. Hij was het geheugen van de organisatie en nou is ‘ie weg.

Maar…
Wie schrijft, die blijft.
In ieder geval in mijn hart!
Dankjewel, vriend!

Noot: Dit verhaal is een herpublicatie van een eerdere website.