De kop van dit verhaal zegt je hoogstwaarschijnlijk niets. Voor mij was het toch even ‘een momentje’ toen ik vandaag hoorde dat Harold Reid op 24 april is overleden. ’t Was geen item in het Journaal, geen verhaal in de krant, zelfs geen tweet van een bevriende muziekliefhebber. Ik kwam het bericht heel toevallig tegen op YouTube.

Harold Reid was een held; niet m’n grootste, maar wel eentje die op onregelmatige momenten een opbeurende rol speelde. Sinds de jaren ’70 heeft ‘ie meegedraaid in mijn leven. Hij heeft me laten lachen, urenlang schaamteloos laten meeblèren met foute muziek én altijd, áltijd vrolijk gemaakt. Zijn overlijden was niet onverwacht. Harold was inmiddels 80 en had al jaren een ernstige nieraandoening. Maar toch. Het deed pijn. Alweer een tijdperk afgesloten. Potverdrie!

The Statler Brothers

Harold Reid is één van de founding fathers van de Amerikaanse countrygroep The Statler Brothers. Van de vier leden was hij mijn favoriet. Z’n vette bas was wonderolie.

‘The Statlers’ houden het midden tussen een viermansgospelkoor en een barbershopbandje met simpel countryrepertoire. Meezingdeuntjes. De groep heeft door de jaren heen een paar personele wisselingen gekend, maar de basis bestond uit de broers Don (lead) en Harold (bas), daarnaast Phil Balsley (bariton) en Lew DeWitt (tenor).
 

Eindeloos verlangen

The Statler Brothers leven in het verleden. Alle nummers gaan over hun jeugd (The class of ’57), over voorbije liefdes (Your picture in the paper), oude films (The movies), voormalige buurmeisjes (Neighborhood girl) en verloren liefdes (Fifteen years ago). Ze waren waren kinderen van de jaren ’50 (A child of the fifties). Vroeguh was alles OK.

Hun hang naar het verleden gaat echt ver. Toen de band populair werd in Amerika en de zakken met dollars binnenstroomden, kochten de mannen hun voormalige basisschool in Staunton (Virginia). Het boekingskantoor werd daar gevestigd, samen met een klein museum en een auditorium. Alles in hun carrière draait om ‘die goeie oude tijd’.

Johnny Cash

De vier mannen hebben geen politieke of maatschappelijke boodschap. Ze houden van behoud en van oude waarden. Op ieder album dat ze uitbrachten (meer dan 40) staat op z’n minst één gospelnummer.

In Amerika zijn de mannen ‘bigger than life’. Hun populariteit begon toen ze ruim acht jaar lang het voorprogramma van Johnny Cash mochten zijn (nummer ‘We got paid by Cash’). Er is waarschijnlijk geen enkele countryband die zoveel prijzen heeft gewonnen. In de periode van 1972 tot 1984 werden ze negen keer uitgeroepen tot ‘Vocal Group of the Year’.

Na de show met Johnny Cash kregen de mannen een wekelijks TV-programma op ‘The Nashville Network’. Hun programma was van de eerste uitzending (1991) tot de laatste (1998) de best bekeken show.

Guilty pleasure

De vraag is natuurlijk waarom een nuchtere Hollandse jongen zoals ik warmloopt voor een hopeloos ouderwets mannenzangkoortje uit de VS. Ik kan je daar geen antwoord op geven. Het is me overkomen. Het zal m’n nostalgische inborst zijn. Je mag het ook een guilty pleasure noemen. Net wat je wilt.

De muziek van ‘The Statlers’ is vrolijkmakend. Ze zijn bovendien grappig. Hun liveshows zijn doorspekt van cabaret. En hun relativeringsvermogen is groot. Op het album ‘Then and now’ steken ze de draak met de lokale countryprogramma’s op de radio. Op onnavolgbare wijze werken ze hun satire uit. De tenenkrommende countryband ‘Lester “Roadhog” Moran and the Cadillac Cowboys’ speelt de vullingen uit je kiezen en zelfbenoemd presentator Harold Reid knauwt het ene cliché met het andere aan elkaar.

Harold Reid is niet meer

In oktober 2002 namen de mannen afscheid van hun fans, tijdens een reusachtig ‘farewell concert’. Don en Harold schreven daarna nog wat memoires met hulp van hun zoons. Maar nu is het afgelopen. Harold Reid is gone. The Statlers hebben gezongen voor tenminste drie presidenten, ze hebben miljoenen albums verkocht en mij blij gemaakt.

Een gedenkwaardige stem zwijgt.