Iedere vier maanden mag ik foto’s exposeren in een prachtig Gooi’s appartementencomplex. Dat is ongelooflijk eervol, een heerlijke aai over het ego, maar ook iedere keer een Enorme Verantwoordelijkheid. Dat zal ik proberen uit te leggen.

Van bestand naar kunst

De status van de foto’s verandert gaandeweg. Thuis, op mijn computer gaat het om gewone beelden, zoals er honderden op de harde schijf staan. Ik trek wat aan digitale schuifjes en strijk wat kreukels glad met Photoshop. Daarna gaan de foto’s naar de drukker, die er een magische dimensie aan toevoegt. En als ze eenmaal -in een keurige lijst- aan de muur van het appartementencomplex hangen, dan is het plotseling ‘kunst’ geworden. Dat blijf ik een vreemd proces vinden.

De bewoners lopen vervolgens langs de ‘schilderijen’ (zo worden de foto’s meestal genoemd) en vinden er iets van. Af-en-toe staan ze wat langer stil en kritiseren tot op pixelniveau. Iedereen heeft een mening. Daar houd ik van.

Iedere mening telt

Pas geleden hing ik nieuwe exemplaren aan de muur. Er ging een deur open en een jochie van een jaar of tien kwam de hal in stormen. Hij keek me onderzoekend aan en zei toen uit de grond van z’n hart: “Gaat ‘ie eindelijk weg? Ik kon er niet naar kijken. Zó vreselijk.” (Z’n moeder dook ijlings terug in haar portiek…)

Hij doelde op een nostalgische foto van een klein boekwinkeltje met een treurige verkoper achter de etalageruit. “Ik houd niet van boeken. Die zijn stom.” Met het razendsnelle observatievermogen van een kind had de kleine kunstkenner ogenblikkelijk de vervangende foto in de smiezen. “Dat is beter. Ik vind standbeelden wel mooi. En vogels zijn ook leuk.”

Nauwkeurige observatie

Deze week kreeg ik voor de eerste keer een vraag over het productieproces. De voorzitter van de Kunstcommissie stuurde een mailtje van één van de bewoners door. Citaatje.

Een krachtig beeld en kleur, een boost in deze coronatijd! 😉 Ik vraag me af of al die kleine vogeltjes ingetekend zijn door de fotograaf of daar echt vlogen? Intrigerend…

Dat was best een fijne observatie. Ik had namelijk m’n best gedaan om iets te zoeken dat deze vreemde tijd recht doet. Het moest een beeld worden met hoop, zonder voorbij te gaan aan alle ellende.

Beeld met een toefje

In mijn collectie ‘wolkenluchten’ vond ik een dramatisch tafereel met veel zwart en oranje. Dat toefje blauw is letterlijk een geschenk uit de hemel.

De vele vogels moeten vrijheid symboliseren. Die vliegen immers niet alleen van Oost- naar west-Berlijn, maar maken zich per definitie los van aardse beslommeringen. Als ze willen, kiezen ze voor hun eigen ruimte. Alsof er niets aan de hand is.

Boven ons huis pakken de zwermen vogels zich in het voorjaar vaak samen. Daar schiet ik dan braaf plaatjes van. Ik hoef er immers alleen de achterdeur voor open te maken.