116-2016

Vandaag heb ik me schuldig gevoeld. Het was misschien niet nodig, maar het gebeurde wel. Het kwam door twee mannen; echte helden…

Wind en regen

Er lag nog een stapel schrijfwerk te wachten. Het leek me goed om daar een dagje voor uit te trekken, zonder andere afspraken. Vandaag bleef daarom de agenda leeg. Ik heb ongestoord zitten werken met de kachel een graadje hoger, want buiten leek het wel winter. Een gure noordenwind blies stevig tegen de ramen van mijn werkkamer en vanmiddag droop de regen er in stralen vanaf.

Aan de andere kant van het glas lagen twee helden op hun knieën. Ik zag ze voor het eerst rond half acht en om vijf uur vanmiddag namen ze heel galant afscheid. Toen pas gingen ze terug naar Bunschoten voor de warme hap.

[Kort tussenshot]
De oprit voor ons huis is in de loop van de afgelopen twintig jaar een maanlandschap geworden. Het golft als Noordzeewater op een stormachtige dag. Her-en-der zitten enorme kraters. Het is iedere keer weer de vraag of de autowielen zich er uit los kunnen wrikken.

De twee stoere kerels hebben de parkeerplek vandaag weer gladgetrokken. De afstand tussen hen en mij was hooguit vijf meter, maar het verschil in temperatuur bijna twintig graden en bij mij was het wél droog…

Helden met hamers

Ik voelde me schuldig. De helden hebben overigens met geen woord geklaagd over de barre omstandigheden.

Natuurlijk heb ik ze regelmatig koffie en thee aangeboden, maar ze waren streng tegen me: thee mocht alleen om half tien en koffie was toegestaan om half één. Niet eerder en niet later. Om half vier hadden ze tien minuten tijd voor een glaasje fris. Maar dat was het dan ook. De rest van de tijd zijn ze in de weer geweest met zagen, betonboren, dreunmachines en rubberen hamers.

Toen ze weg gingen vroeg één van de heren nog wel belangstellend of ik het niet vermoeiend vind om een hele dag achter de computer te zitten…

Ik heb diep, maar dan ook diep respect voor mijn nieuwe helden.