Het was een weekeinde vol verwarring. In de eerste plaats werd het plotseling voorjaar. De weermannen van het NOS-journaal kwamen daar pas op het laatste moment achter. Ze voorspelden een paar dagen geleden nog regen, wind en veel bewolking. Gelukkig pakte het anders uit. De Volvo kon van stal en het dak ging er af. Dat was zondag.
Met Roots op stap
Iets eerder, op vrijdag, liep ik een route van het natuurmagazine Roots. De redactie vol landschapliefhebbers heeft ‘het langste Natuurpad van Nederland ontwikkeld‘, zoals ze zelf schrijven. 459 Kilometer wandelen over onverharde paden en trage wegen. Dat hele traject is gelukkig opgedeeld in kleine partjes. Ik heb het kortste stuk gezocht. Lees verder
We hebben het ontzettend leuk, zij en ik. Vooral als we buiten zijn. Zij loopt het liefst door het park. Mijn voorkeur gaat uit naar het zand van de Soesterduinen. Maar eigenlijk maakt het niet uit waar we zijn, we vinden het vooral gezellig om dingen samen te doen. Ik houd van haar vrolijkheid en die altijd smachtende blik.
Ze kijkt niet naar andere mannen. Zelfs niet als ze hijgend in hun fluorescerende trainingspakken langs komen draven. Hetzelfde geldt overigens voor vrouwen. Haar aandacht is onverdeeld voor mij.
Nou ja, voor die grote boomtak in mijn handen eigenlijk.
‘Gooi dan, smijt ‘m weg.’
Haar staart kwispelt vrolijk en af-en-toe laat ze een diepe blaf horen. Lees verder
Het roer gaat om. We wenden de steven. Ik haal bakzeil… De babbels keren terug!
Dat moet ik waarschijnlijk even uitleggen.
Dit blog wordt -sinds 1 mei 2016- iedere week een keer bijgevuld. Dat is één artikel per zeven dagen dus. Vóór die tijd plaatste ik iedere dag een foto met een bijpassend verhaal. Die dagelijkse notities noemde ik ‘Babbels’.
Vanaf nu komt er een nieuwe onregelmatigheid in de vaste structuur. Ik ga namelijk het midden kiezen tussen de wekelijkse schrijverij en het dagelijkse plaatje met een praatje. Als je niks wilt missen, dan kun je het best een abonnement nemen op de nieuwsbrief. En anders kom je af-en-toe gezellig even langs. Op jouw tijd, als het jou uitkomt. Lees verder
Begin 2014 schreef ik een boekje. Het waren acht hoofdstukken over innovaties in de journalistiek; vijfendertig pagina’s vol visie op m’n favoriete vakgebied. Deskundigen beweerden dat zo’n bundeltje goed zou zijn voor mijn status als ‘expert’. Tja, dan ga je schrijven, want een bekend Achterhoeks gezegde luidt: “Beter een grote broek, dan niks aan de kont…”.
Het schrijfwerk heeft me veel moois gebracht. Ik heb geleerd dat je met zorgvuldig gekozen zinnen je gedachten kunt ordenen. Het brengt rust. Je kiest een kader en daarbinnen speelt een betoog zich af. Het structureren van de Grote Lijnen was de echte uitdaging. Mijn visionaire vergezichten werden begrensd door het aantal beschikbare bladzijden. Losse eindjes kregen geen kans. Lees verder
’t Is een lastige tijd voor vakfotografen. De concurrentie is moordend en de verdiensten zijn gênant laag. Daar moet verandering in komen. Het is de hoogste tijd om een lans te breken voor de professionele plaatjesschieter.
Je vindt hieronder een pleidooi voor de herwaardering van het beroep van de fotograaf. Ik vraag opdrachtgevers om ‘echt geld’ te gaan betalen voor professionaliteit, maar ik bepleit ook een andere attitude bij de fotografen zélf. Lees verder
Mijn favoriete stad zit diep in de nesten. Dat geldt trouwens ook voor de plaats waar jij woont. Het gaat zelfs op voor de hele wereld (behalve voor Enschede, maar dat wordt later duidelijk). Het dreigt overal behoorlijk mis te gaan. Er is namelijk een schreeuwend tekort aan professionele journalisten.
We hebben de waakhonden van de democratie, de poortwachters van het nieuws en de luizen in de pels van beslissers ongelooflijk hard nodig. Juist nu.
Kijk eens om je heen…. In Rusland maken ze 24/7 nepnieuws. Daar zijn zelfs speciale ‘fabrieken’ voor. De mensen die er werken hebben als opdracht om verwarring en onzekerheid te produceren. Hun platform is het internet. Lees verder
Heel af-en-toe gun ik mezelf een beetje gekkigheid. Dit keer was het een bezoekje aan het Singer in Laren. Ik ging op een doordeweekse woensdag in de hoop een heel museum voor mezelf te hebben. Dat werd een teleurstelling. Een voltallig bataljon van de Grijze Brigade was uitgerukt om zich te storten op de keurig opgelijnde pixels van fotografe Desireé Dolron.
Ik zag bezoekers met Nordic Walking Sticks (zelf gekocht). Anderen hadden een dikkere uitvoering (voorgeschreven door de huisarts). En de rollatordichtheid was ook behoorlijk hoog.
Geen lange, lege gangen in Laren, maar gelukkig wel een oogverblindend mooie expositie. Nou ja, voor een deel dan…. Lees verder
Over anderhalve maand begint de cursus ‘Storytelling’ weer. We buigen ons dan in een klein gezelschap over de gecombineerde kracht van tekst en fotografie. Anders gezegd: over de impact van een praatje met een plaatje…. De centrale vraag is op welke manier beeldmateriaal en een verhaal elkaar kunnen versterken.
Laat ik even een klein uitstapje maken. Misschien heb je wel eens een bijzondere auto gekocht; een rode met matzwarte velgen en heel brede banden bijvoorbeeld. Ik wel. Tot op de dag van de aankoop had ik zelden zo’n te gekke auto zien rondrijden. Daarna leek het wel of iedereen op rode auto’s met stoere wielen was gevallen. Ik zag ze ineens overal. Lees verder
De kop boven dit artikel is nogal onduidelijk. Je moet namelijk zelf verzinnen: a.] of de inwoners van Noorwegen ongelooflijk de pest hebben aan FM-programma’s, of b.] dat ze -door omstandigheden- niet meer naar de FM kunnen luisteren.
Ik ga zometeen wat meer duidelijkheid geven, maar eerst nog even terug naar mijn verhaaltje van vorige week.
Een korte samenvatting van het voorafgaande….
Ik schreef dat twee docenten mij verliefd hebben gemaakt op de Nederlandse taal. Dat waren meneer Kost op de middelbare school en Dea op de School voor de Journalistiek.
Vooral mijn warme herinneringen aan Dea hebben behoorlijk wat stof doen opwaaien. De meelijwekkende opmerking dat ik haar dertig jaar geleden uit het oog ben verloren, raakte gevoelige snaren.
Relatiebemiddelaars gingen meteen aan de slag. Trouwe lezer Harm riep de hulp in van researchers bij Adres Onbekend en Spoorloos. En ene bert K. raadpleegde zijn immense netwerk en stuurde me zelfs foto’s van de vermeende Dea. Het was de start van een turbulente week. Lees verder
Taal is een veelzijdig instrument. De één schrijft er liefdesgedichten mee, de ander gebruikt het om haat te zaaien. Je kunt er echt alle kanten mee op.
Een kort stukje tekst heeft mij deze week compleet ontregeld, omvergeblazen en stikchagrijnig gemaakt. Ik zal je uitleggen wat er gebeurde. Waarschuwing vooraf: je wordt er niet vrolijk van, maar dat maak ik later weer goed met een liefdesverklaring aan Dea. Lees verder
