TV-kijken doe ik vrijwel nooit. Op vrijdagavond wel.

Lekker: na het Journaal even blijven zitten voor ‘Flikken’. Als er dan toch gekeken moet worden, dan het liefst naar eenvoudige politieseries met stoere mannen, mooie vrouwen en simpele boeven. Het is ook fijn als de Baas een eikel is, maar het hart wel op de goede plek heeft zitten.

Al die elementen zijn keurig verwerkt in de reeks Flikken uit de Maassteden.

Vroeger liepen de menselijke dienders rond in Maastricht, tegenwoordig is het Rotterdam. Ik weet nog niet welke stad mijn grote voorkeur heeft, maar aan Angela Schijf heb ik mijn hart verpand. Zij is mijn leukste Flik. Ze drinkt liters chocomel en blijft toch prima in die strakke broeken passen. Een bovennatuurlijke vrouw, en dat is ze.

En nu we het toch over mooie portretten hebben: Bert is er ook een. Hij is een collega-fotograaf uit Soest en heeft een scherpe blik voor sterke plaatjes. Zijn oordeel weegt zwaar voor mij.

Bert zit in de selectiecommissie van Fotokring Eemland. Hij kiest -samen met nog een handvol vakgenoten- uit honderden foto’s de sterkste exemplaren. Dat doet ‘ie zo goed dat we al jaren worden uitgeroepen tot de beste fotoclub. Driewerf Hoezee!

Vandaag heb ik m’n best gedaan om m’n portrettenarchief een beetje te schonen. Het aantal foto’s in dat genre loopt in de duizenden en de harde schijf slibt langzaam dicht. Uiteindelijk heb ik niks weggegooid. Al die hoofden zijn me te dierbaar.

Morgen begin ik vol goede moed aan de mappen met landschappen…..