In het midden van de jaren ’90 presenteerde ik een muziekprogramma op Radio 2. Het heette Route 66. Sjors Fröhlich kwam met die titel. De naam was briljant gevonden, want hij dekte de lading 100%. Route 66 stond namelijk bol van Amerikaanse rootsmuziek. We draaiden alles tussen bluegrass en blues. From Chicago to L.A., music all the way…
Name-dropping
Er zat veel modern werk tussen (Shania Twain, Venice, en onze eigen Ilse natuurlijk), singer/songwriters kwamen ruimschoots aan bod (Rodney Crowell, Lyle Lovett), en ook de oudere giganten lieten hun stem horen (Bruce the Boss, Dolly Parton, Byrds en Eagles).
In die periode stroomde mijn werkplek vol CD’s. Er stonden stapels van een meter hoog naast m’n bureau en ik luisterde echt alles. Heerlijk!
Einde Route 66
Op een gegeven moment werd ik tot het Hogere Ambt geroepen. Men zei dat de radio-afdeling mijn sturing nodig had. Dat gebabbel over mooie muziek moest dan wel afgelopen zijn, dat paste niet in het beeld van een manager.
Geen idee waarom ik toentertijd ‘ja’ heb gezegd tegen de nieuwe functie. Mijn leven tussen al die CD’tjes verliep meer dan uitstekend. Waarschijnlijk lonkte de lease-auto. Die stond toentertijd nog op mijn bucketlist. Je bent jong en je wilt wat. Enfin: het werd dus allemaal anders.
Andere genres
Vanaf de Grote Ommekeer ging ik zelf weer muziek kopen. Samen met vriend Erik kocht ik de CD-bakken op het North Sea Jazzfestival leeg. De Kringloop was goed voor de betere Nederlandstalige muziek en bij de plaatselijke platenboer haalde ik de nieuwste popalbums. Americana bleef buiten de deur. Niet bewust, het gebeurde gewoon.
Ondertussen begonnen Spotify en Apple Music groot te worden. De noodzaak om alle lege muren te bedekken met CD’s en LP’s werd steeds kleiner.
Kloek besluit
Ergens aan het begin van de 21ste eeuw nam ik een kloek besluit: er zou geen hard copy van een boek, DVD of muziekalbum meer in huis komen. Alle kamers stonden boordevol en streamen of downloaden was de toekomst. Ideaal.
Dat inzicht is inmiddels gewijzigd. Ik koop weer boeken, CD’s en LP’s. Alleen de films komen nog via NPO Start+, of Apple TV. Het is heerlijk om ’s avonds in een dikke, gebonden pil te lezen, of om het artwork van het jongste album van een nieuwe artiest te ruiken en te voelen.
De kamers puilen opnieuw uit. Naast m’n bed staat een hoge stapel boeken en het bureaublad op kantoor ligt bezaaid met de mooiste hoezen.
De Top 3
Mijn geluk groeit zelfs nog groter en de Americana is terug. Dat zal ik je uitleggen.
Sinds een jaar of wat onderhoud ik de website van een distributie- en platenmaatschappij. Kees, Martin en Joke runnen die tent. Af-en-toe sturen ze een doos vol muziek, meestal met een paar echte Route 66 albums. Dat zijn de momenten dat ik rond de tafel dans, want er zitten juweeltjes tussen. Laat ik er dit keer drie uitpikken.
Björn van der Doelen - Na ons de zondvloed.
Ik had nog nooit van Björn gehoord. Hij schijnt erg bekend te zijn in de voetbalwereld, want meneer speelde als prof bij PSV, Standaard Luik, FC Twente en NEC. Dat was ooit.
Nu is Björn singer/songwriter. Hij noemt zichzelf ‘De parel van Brabant’ (en Guus Meeuwis dan???).
Het zesde album van Björn -Na ons de zondvloed- komt binnenkort uit en staat bomvol persoonlijke liedjes. Hij schrijft over z’n eigen jeugd, over de jeugd van z’n kinderen, over het ouder worden (in twee betekenissen).
De liedjes zijn ontdaan van opsmuk. ’t Is gewone mensentaal. Ieder woord staat op de goede plek. De teksten gaan rechtstreeks van zijn hart het jouwe in.
Je kunt Van der Doelen geen echte zanger noemen. Hij zing-zegt zijn ontroerende verhalen met een zachte, zuidelijke tongval. The Dutch southern drawl…, maar nog steeds goed verstaanbaar voor iedereen boven de rivieren.
Van der Doelen is waarschijnlijk -net als ik- dol op Amerikaanse rootsmuziek, want de -goed gespeelde- countrycomposities vliegen je op dit album om de oren.
Robert Jon & the Wreck - Shine a light on me brother
Robert Jon Burrison maakt samen met z’n fantastische band muziek zoals het bedoeld is. De vette bluesrock dreunt vrolijk uit de speakers. Je zult zien dat je voet mee gaat tikken en je humeur bij ieder nummer beter wordt.
Het vorige album van deze band uit California verscheen vorig jaar en werd de hemel ingeprezen. Dit nieuwe album vind ik weliswaar iets minder, maar nog steeds van eenzame hoogte. Goed genoeg voor de repeatknop in de auto. Als ik ooit weer eens over Route 66 ga rijden, dan gaat Robert Jon mee. Dit is -by far- de lekkerste automuziek die je je kunt voorstellen.
Robert Jon & the Wreck komen binnenkort voor een uitgebreide tour naar Europa.
The Hello Darlins - Go by feel
The Hello Darlins krijgen van mij 5 dik gedrukte sterren. Jongens, wat een heerlijk muziek maakt deze gelegenheidsband uit Canada. Het zijn allemaal veelgevraagde studiomuzikanten die een ‘naturel’ album wilden maken. Gewoon lekker spelen en niet al te veel gedoe met dubben en andere oppoetsmiddelen. En glanzen doet het toch.
De kern van de club is zangeres Candace Lacina, samen met keyboardspeler Mike Little. Hun namen staan ook bij de credits van alle liedjes.
Vervelende critici zullen zeggen dat het een braaf album is, zonder al te veel experimenten. Ik houd het op een plaat waarvan ieder nummer een dikke negen verdient. Er zit geen track tussen die je over wilt slaan. Mevrouw Lacina heeft een lekkere stem (ik had associaties met Linda Ronstadt en heel soms met Dolly Parton (Prayer for a sparrow)). Ze kan bovendien fantastisch blenden met de gastzangers Joey Landreth en Matt Anderson.
The Hello Darlins is de ultieme Amerikaanse rootsmuziek, maar dan gemaakt door 6 Canadezen. Joke was zo vriendelijk om de goudkleurige LP te sturen. Met wat rumble en af-en-toe een zacht tikje wordt dit de muziek die ik iedere zondagochtend lekker hard afspeel. Het album is deze week verschenen. Ren naar je albumhandelaar…
Heeft er nog iemand een uurtje over op de radio? Alsjeblieft?!