Tekstschrijven is keihard werken. Het kan uren duren voordat de eerste regel op papier staat.

Je hebt uiteraard een heel klein beetje inspiratie en wat creativiteit nodig, maar daarna begint het echte werk: research, schrijven, schrappen, componeren, controleren, heroverwegen, ombouwen, toevoegen, wegleggen, opnieuw lezen, corrigeren en dan eindelijk publiceren.

Het is mijn missie om iedereen die overweegt een artikel op het web te zetten daar op voor te bereiden. Mijn boodschap luidt dat er dagen zijn dat het echt niet wil lukken. Jammer dan. Morgen weer.

Crime passionel

De frustratie kan zo hoog oplopen dat je de handdoek in de ring gooit en nooit meer een poging doet om iets leuks of wetenswaardigs op je blog te zetten. Het maagdelijk blanke blad kan een crime passionel worden. Je houdt er van, maar het maakt je kapot.

Afgelopen week zat ik aan tafel met een clubje schrijfstudenten van de cursus ‘Storytelling’. Ik had mijn preekje weer gehouden: “Laat je niet ontmoedigen, zet door, geef niet op, overstijg jezelf, je kunt het echt, het is het mooiste werk van de wereld….” Dat soort dooddoeners.

Het is echt goed bedoeld, geloof me, maar het helpt je natuurlijk geen zier als het writers block plotseling op je toetsenbord ligt.

Histogram

Nog geen dag later was ik zelf aan de beurt. Ik had me voorgenomen om een stukje te schrijven over het histogram. Het zou worden geplaatst in de nieuwsbrief van een fotoschool.

Het histogram is een soort grafische vingerafdruk van een foto. Iedere foto heeft een ander setje lijnen. Je kunt tegenwoordig geen camera meer kopen of dit handige hulpmiddel zit er op. Kortom: het is de moeite waard om de voordelen van zo’n stukje software te beschrijven.

En toen blokkeerde plots bij mij de hele zaak. Ik kon geen letter meer op papier krijgen.

Groene thee

Natuurlijk zijn er een paar trucjes om de geest wat losser te maken. Ik heb dus uitgebreid zitten googelen, sigaretten gerookt, groene thee gedronken, de buurvrouw van haar werk gehouden en fotobladen ingekeken. Maar er gebeurde niks. Ik zat in een kramp waar geen fysiotherapeut me uit kon halen.

Tekstschrijven was plotseling helemaal niet leuk meer….

Anderen hadden nog wel zin in het leven. Er was bijvoorbeeld een vrolijke zonnepanelenmeneer in de buurt. Hij deed allerlei stemmetjes en zong luidkeels liedjes over Pippi Langkous, Paulus de Boskabouter en Meneer de Uil. Het was net of ik midden in een kindermusical zat.

Denk nou niet dat die man dat deed om mij op te beuren. Hij stond namelijk op het dak en had geen weet van mijn opkomende chagrijnigheid.

Tekstschrijven als worst

Ik was ondertussen -als zelfkastijding- begonnen met m’n belastingadministratie. Dat is het ergste werkje dat ik op doordeweekse dagen kan verzinnen. Daarna zou alleen maar beter worden. Tekstschrijven was een vette worst in de verte.
Plotseling hoorde ik mezelf een imitatie doen van Juffrouw Mier. Tuut, tuut, tuut. Je gaat gekke dingen doen als je vastloopt.

Op dat moment belde de dakman aan. Hij had zijn werk af. De panelen lagen allemaal te lonken naar het zuiden en de omvormer ronkte zachtjes naast de meterkast.

“Ik stoor u toch niet“, zei hij bezorgd met een normale mannenstem.

“Ach nee“, hoorde ik mezelf, “ik zit wat teksten te schrijven, dat kan wel even wachten…“.  De panelenlegger was begonnen om half acht en had tussen de middag gewoon doorgewerkt. Er stond jaloersheid op zijn gezicht geschreven.

“Maar u kunt weer verder hoor“, herpakte hij zichzelf. “Ik ben weg, alles is klaar. Uw computer schrijft vanaf nu groen. De stroom is helemaal gratis. U werkt eigenlijk voor niks.” Hij lachte een Eucalypta-lachje. Ik hoorde het echt.

Met een breed gebaar zwaaide hij tot ziens.
“Succes met uw werk. Lijkt me erg leuk, tekstschrijven…”.