Corona bepaalt. We zoenen niet meer, we Zoomen. Mark Rutte bereikt miljoenen kijkers met een persconferentie. We trekken Netflix leeg en draven op veilige afstand rondjes door het park. Het nieuwe rijdansen in de supermarkt gebeurt met ruwe handen.
De lente lonkt als nooit tevoren, net nu we huisarrest hebben. Alles is anders.
De andere werkelijkheid
Het geschetste beeld is niet compleet. Er blijft ook veel bij het oude. De focus in de media ligt vooral op alles wat afwijkt: op de pensioenen die kelderen, op de mensen die hun baan verliezen en op de slachtoffers van het nieuwe virus.
In m’n eigen, kleine wereld zie ik voorbeelden van vertrouwde activiteiten.
Iedere ochtend om zeven uur draait een vrachtwagenchauffeur -hier aan de overkant- zijn oplegger achteruit de bouwplaats op. Hij piept de buurt wakker, zet de radio op tien en bouwt met een handvol collega’s aan nieuwe huizen. De jongste zoon gaat iedere ochtend naar de fabriek om onderdelen voor NS-treinen te lassen. Mijn vrouw bezoekt haar cliënten, net als hiervoor. En ik maak foto’s. Iets minder vaak dan anders, maar toch…
De serie van zeven
Gisteren heb ik mijn serie van zeven portretten voor het zomernummer van Klooster! ingeleverd. De eindredacteur stuurde wat complimenten, vergezeld van de vraag of ik ‘er schik aan had gehad’. Dat vraagt ze anders nooit. Nu wel. Ze wilde waarschijnlijk weten of de nieuwe kaders mij waren bevallen.
In de tijd dat ik bezig was om afspraken te maken met de potentiële portretkandidaten, ging Nederland op slot. De eindredacteur besloot om de serie iets anders in te steken. De beelden moesten duidelijk gaan maken dat het virus afstand schept. Ik kreeg het verzoek om iedereen achter glas te fotograferen. Dat zou bovendien wat veiliger zijn voor de geportretteerde en voor mij. Natuurlijk kwam ook de vraag of ik het aandurfde om het land door te trekken (“Je moet waarschijnlijk ook naar Brabant hoor….”).
Doodgewone dingen
Het was heerlijk om ‘gewone’ dingen te doen, om op bezoek te gaan bij vriendelijke mensen die welwillend meewerkten aan het nieuwe plan.
Gaandeweg bleek dat afstand op veel manieren zichtbaar kan worden gemaakt. Een gesloten venster is één mogelijkheid, maar een ijzeren hek, of een stenen vesting geeft hetzelfde gevoel. Zo ontstond langzaam een bijzondere serie portretten.
Stralende lente
Ik heb er -met tussenpozen- bijna twee maanden aan gewerkt. Het is -achteraf- grappig om te zien dat alle foto’s zijn gemaakt in de volle zon bij strakblauwe luchten. Normaal gesproken zoek ik liever een bewolkte dag uit voor een fotosessie, want daar worden de plaatjes net iets mooier van. Maar dat was de afgelopen tijd niet mogelijk. De lente liet zich uitsluitend van haar stralende kant zien. Ze weerhield me van Somberman’s gepeins. Blij mee!
Bovenste foto: Broeder Columba in de abdij van Egmond-Binnen
