Laat ik beginnen in de jaren ’80.
Het actiecomité van ons woonwijkje in Zwolle heette ‘Ban de bellen’. Actiecomités hebben duidelijke doelstellingen nodig. Die hadden wij. De klokken van de nabijgelegen kerk moesten zwijgen.
Iedere 30 minuten deed het uurwerk in de toren van zich spreken. Overdag en ’s nachts, doordeweeks en in het weekeinde. Dat was altijd zo geweest en zou ook altijd zo blijven.
Nou ja, tot onze buurt de traditie wilde wijzigen dus.
Hoe het begon
Rondom de kerk werden wat bedrijfspanden gesloopt en daar kwam sociale woningbouw voor in de plaats. Startende stellen grepen hun kans en al snel meldden de eerste baby’s zich. De jonge ouders hadden genoeg herrie aan hun hoofd en hoefden er geen gebeier van de klokken bij. Iedereen had een chronisch slaaptekort. Rusteloosheid voedt de revolutie en actiegroep ‘Ban de bellen’ zag het levenslicht.
Actievoeren bleek een stroperig proces. Na eindeloze gesprekken met de kerkenraad en andere ‘stakeholders’ verdwenen eerst de halve uren. Een jaar of wat later stopte het nachtelijk gebeier. En tenslotte klingelden de klokken alleen op zondag en bij begrafenissen. ‘Ban de bellen’ stierf een stille dood.
De Italiaanse klok
Het is veertig jaar later.
De afgelopen weken heb ik gelogeerd in een klein Italiaans dorp. Daar doen ze niet moeilijk over een bimbam meer of minder. De klok van de kerk op de heuvel hiernaast slaat trouw z’n slagen. Overdag en ’s nachts, doordeweeks en in het weekeinde. Ook de halve uren.
Half één, één uur en half twee blijft een beetje gokken, dat wel.
Een rustzoekende reiziger, zoals ik, heeft een kleine week nodig voordat selectieve slechthorendheid stilte suggereert. ’s Nachts en ook overdag.
En weet je wat zo grappig is? Die kerk slaat ieder uur zelfs twee keer z’n slag. Ik snap dat je er niks van begrijpt, dat doe ik ook nog steeds niet, maar het gaat als volgt:
Tien uur als voorbeeld
Precies om tien uur klinken 10 stevige klokslagen over de akkers. Trekkers worden stilgezet en boeren maken hun trommeltje met koude pasta open in de schaduw van een olijfboom. Het is een mooi tafereel.
Na de tiende slag begint het kerkje aan de andere kant van de vallei te beieren. Als dat klaar is, slaat de klok van onze kerk opnieuw tien slagen. Dat is waarschijnlijk voor het geval ik het niet gehoord zou hebben.
Ja, duh!
De kerk aan de overkant houdt het overigens bij één keer 10. Geen herhaling. Waarschijnlijk zijn ze daar een actiecomité gestart…
